چندسال است که ماجرای این شهید در کنار داستان دهقان فداکار، در کتاب‌های درسی کودکان دبستانی ما آمده و توسط بچه‌های ما خوانده می‌شود تا بدانند چگونه در شبی تعیین‌کننده که دشمن بعثی سعی داشت مردم غیرنظامی آبادان را در خواب غافلگیر کند و به آنها شبیخون بزند، خداوند، مردی ساده را برگزید تا از خواب بیدار شود و ببیند که دشمن در حال پل زدن بر روی رودخانه بهمنشیر است و آن‌گاه سراسیمه با دوچرخه به سوی شهر روان شود و در طول مسیر، همگان را از آن هجوم باخبر کند تا آبادان و بعد از آن، خوزستان از خطر حتمی سقوط، نجات یابد و خود نیز در نیمه همان ماه آبان، بر اثر اصابت ترکش خمپاره، در بیمارستان سینای تهران شهید و به صورت گمنام در بهشت زهرا دفن شود.
به بهانه ستایش این رادمری و جلوگیری از نشستنِ گرد فراموشی بر روی این حماسه، چندین سال است که جانبازان و هنرمندان موزه صلح تهران، افراد یا گروه‌هایی را که به نوعی ادامه دهنده راه این مرد در زمینه اعتلای این مرز و بوم و تلاش برای بهروزی مردم ایران هستند، انتخاب می‌کنند و به نیابت از مردم آبادان، تندیس قهرمان گمنام را به آنها اهدا می‌کنند.
امسال هم این تندیس به چهار نفر که به این ترتیب‌اند تقدیم شد؛
۱ عبدالحسن بنادری (عکس بالا سمت چپ) فرمانده عملیاتی کوی ذوالفقاری در سال ۱۳۵۹ و از فرماندهان مردمی هشت سال دفاع مقدس.
۲ عبدالحسن تنها (عکس بالا سمت راست)، خیر مردمی و بسیجی با سابقه ۸ سال حضور در دفاع مقدس و احیاکننده مناطق عملیاتی کوی ذوالفقاری آبادان، پس از جنگ تا امروز.
۳ مرتضی سرهنگی (عکس بالا، نفر وسط) پدر ادبیات مقاومت و دفاع مقدس که نگارش کتاب‌هایی همچون «دا»، «من زنده‌ام»، «داستان‌های شهر جنگی»، «پایی که جا ماند» را باید مدیون او دانست و گونه‌ای ادبی از تاریخ شفاهی مکتوب را ایجاد کرد.
۴ محسن شریفیان (عکس پایین، نفر وسط) موسیقیدان وآهنگساز نواهای محلی جنوب به پاس تلاش همیشگی او برای بزرگداشت یاد جانبازان و شهدا و بخصوص اجراهای بسیار تاثیرگذار تک نفره خودجوش به یاد این عزیزان در مراسم سالگرد بمباران اتمی هیروشیما در این شهر ژاپن اهدا شده است.
در تصویر پایین، محمدرضا تقی‌پور، جانباز و مدیر موزه صلح و محسن ضرغامی، جانباز و رزمنده شرکت کننده در عملیات کوی ذوالفقاری هستند.
